doğanın göbeğinde filizlenmeyi bekleyenler ve ben
vücut hep ileri lakin
baş olur mu hep geri
ormanın karanlığında binlerce ağaç
insan hiç tanır mı kendi diktiğini
tanıyor
milyon duygu içinden en korktuğunu
en uzaklaştığını
en üzüldüğünü
en güldüğünü tanır ya
ilk ağacını da tanıyor
baş geride onun büyümüşlüğü ile övünüyor
elimde bir avuç toprak
bir laf vardır ya toprağa döneceğimize dair
hiç çıktık mı içinden düşünüyor insan
o kadar dibe batmışken çamurlaşmış yüzümüzle
elimde bir avuç toprak
hiç çıktım mı sahiden?
unutmak sihrinin kabul görmediği anlar
hatırlamanın da pek bir işe yaramadığı zamanlar
hiç çıktım mı da değil hatta
çıkmayı denedim mi sahiden?
yağ yağmur
burası benim evim ve burada tekrar filizleneceğim
dünyanın dönerken unuttuğu bir kıta
yorgun kalbimin anavatanı, bura
vücut ileri baş artık daha az geri
insan tanır kendi ektiğini
elimde bir avuç toprak
ve bu ormanda yaşamak.
