yarım şiir

yanağım başına değince

kan çanağına döndü acıdan

iki parmak ötemde sen

iki dudak yakında

oluk oluk aktım içine

dünyanın tüm büyük acılarını attın pencereden

sevdiğim kim varsa çöp eden sen.

aşka aşık

sev her şeyi

diyor

dünyanın en güzel tesellisi gözlerin

bak bana diyor

eline kalbimi almış yoğuruyor

kanlı tadına bakıyor

karşında kimsesiz gibiyim

nefesim buharmış gibi

tüm bunlar yalanmış gibi

inan bana diyor

dizlerine yattığım

önümde boylu boyunca uzanan

dünyanın en sonsuz denizi

seni ona birkaç kez anlattığım

birden bir çoktan çok

gönlümün kumsalı

yak beni diyor

işte burdayım der gibi üstüme inen gölgen

etrafta kimse yokmuş gibi öpen

bildiklerimden de fazlasını biliyor gibi

beni herkesten çok anlıyor gibi

konuş benimle diyor

yarın çok güleceğim inanışı

en çok ben mutlu olacağım rüyası

seninle hiç karşılaşmamış belli ki

insanın istediğini yok eden

kendini en baştan yaratan 

kimseye de aldırmıyormuş gibi

sev beni diyor

çöllerimde ıslattığım 

her şey bizim için dileklerim

gönlümden sana kayıyor da

buna engel olamıyormuşum gibi

bırak kendini diyor

işte burdayım

elimde daha çok kanamak isteyen kalbim

sanki hiç yaralanmamış gibi

meydan okuyorum geride kalanlara

hazırım tüm olanlara.

çok güzel bir gün. çiçek de açıyor.

çok alışmışım. ama çok.