dümdüz yol

ilerledikçe altımdan kayıp giden yalnızlığım

çevremde tok yeşilden ağaçlar

ilerdeki son köşeden dönmezsem eğer

kaybolmaya ramak var

dönmedim

havayı yeni tanıyormuş gibi özlemle

içime çektikçe heba olmadan

dilimden dudaklarımdan burnumdan geriye akmadan

bir daha alamayacakmışım gibi

o son nefesi öyle bir alışım var

elimi ağaçların sert dallarına sürterek

kanatmadan ama acısını da hafifletmeden

uzunca yürüyen bedenim keyiften sarhoş

iki kuş öttü mü mutluluk dolan kalbim

önümde kanat çırpsa korkudan kendine dolanacak aynı kalbim

bu yolda yaşanmamış zayıflıklar

bir miktar da bundan zevk almak var

kimin için kendimden vazgeçmişsem

büyük büyük ağaçların köklerinde yatıyor

susuzluktan kurumuş hafif çatlak dudaklarım

belki çok kişiyi öptü ancak

bu yolda kendinden vazgeçmeden sadece unutarak

son öptüğü andan bir an yaşıyor

çok korkak ama hafif cesaret de var

kulaklarım tüm seslerden arınıp ama asla unutmadan

son kez dinler gibi yine de çok da incitmeden

kaybedecek korkusuyla onu daha da perişan etmeden

yağmurun gözlerimden aktığı

güneşin son yaşımdan sonra açığa çıktığı

bu yol bitmek üzereyken daha da uzayan bir gelecek var