yere boylu boyunca uzanıp
bir elim bacağımın üstünde kendi kendine atan damarda
bir elim parkenin soğuğuna sıcak olma sözü vermiş
bu esnada "bir şey" beni yok ediyor
ben böyle istedim
önce yerde yatmanın dünyaya karşı pes etmek olduğunu öğrendim
gözlerimi kapadığımda tam yüzümün üstüne yıkılan "o şey"
yatmak o kadar güzel ki ve gel gör ki kalkmaya halim yok
damarımın ellerime verdiği heyecanla yaşam
yaşam işte, diyorum üstüme yıkılan o şeye
karşımda muhatap yok anlıyorum
altımda halı yok
vücudumun dibini kemiren kabullenme kökünü tutup
kendimi ölümden sıyırarak inadına
beni yok olmaya götürmeye çalışan "herhangi bir şey"
tuttuğum acı nöbetini anlattığımda ağlar gibi oldun
ben böyle olsun istedim
işte şimdi "her şey"e karşı bir duvar gibi dimdik
tek fark sırtı yerde olan bir garip
küçümseme balonuna binmiş zaten çok alçakta olan kendinden
metre metre yükselir gibisin
damar atmaya doyduğunda ve ola ki o heyecanı kaybettiğinde
yere nasıl ineceksin
*okuyan anlamaz. ben böyle olsun istedim.
